Η Λουκίλα Καρρέρ – Πλέσσα είναι μια εξαιρετική και σπουδαία δημοσιογράφος/συγγραφέας. Μετράει πολλές συνεργασίες – επιτυχίες. Με πολύ δουλειά, με πολύ μεράκι, αγάπη και σεβασμό στον καλλιτεχνικό χώρο, κατάφερε να πετύχει πολλά και σημαντικά πράγματα. Επίσης είναι ένας χαρισματικός άνθρωπος, σεμνή, μετρημένη και αξίες όπου δυστυχώς σπανίζουν στις μέρες μας, όπως και στους καλλιτεχνικούς χώρους/ΜΜΕ.

Με αφορμή την πρόσφατη κυκλοφορία του βιβλίου της με τίτλο ‘’Ποιος Το Ξέρει΄’ όπου κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μίνωας, μου παραχώρησε μια εφ΄όλης της ύλης & άκρως ενδιαφέρουσα συνέντευξη για λογαριασμό του site kallitexnes.gr. Άμεση, ειλικρινείς και με απόλυτη σαφήνεια μου απάντησε σε ότι και αν την ρώτησα. Μου μίλησε για τα πρώτα της βήματα στην δημοσιογραφία – συγγραφή, για το τεράστιο κεφάλαιο της ζωής της Μίμη Πλέσσα, τις αντιρρήσεις των γονιών της, το παράπονο της μητέρας της, για την πανδημία, καθώς και για άλλα σημαντικά πράγματα, που θα διαβάσετε παρακάτω. Απολαύστε την.

Θα ήθελα να ξεκινήσουμε ως εξής, θα ήθελα να μου πείτε δύο λόγια για το τελευταίο σας βιβλίο, με τίτλο ΄΄Ποιος Το Ξέρει’’ που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μίνωας…

Το βιβλίο αυτό, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας, δεν είναι κάτι που έγινε τον τελευταίο καιρό. Έχοντας την μανία της καταγραφής, από το 1992-1993 στις πρώτες μας βόλτες με τον Μίμη στο κέντρο της Αθήνας, στην Πλάκα, είχα την μανία να τον ρωτώ πράγματα, να βγάζω φωτογραφίες ένα κτίριο από το οποίο είχε περάσει, είτε γιατί γεννήθηκε εκεί, είτε γιατί έζησε σαν έφηβος κτλ. Έβγαζα τις φωτογραφίες, του μιλούσα, μου μιλούσε, μου διηγείτο με μία καταπληκτική διαύγεια, και κατέγραφα. Αυτό το υλικό κάποια στιγμή ήθελα να βγει και μου το ζήταγε και ο ίδιος. Μου έλεγε «μα τι γίνεται; Γράφεις, γράφεις, γράφεις, δεν θα βάλεις μία άνω τελεία να το πάρω στα χέρια μου το βιβλίο;». Αυτός ήταν και ο λόγος που βγήκε, γιατί για να σας πω την αλήθεια ήταν λίγο παράδοξο να κυκλοφορήσει μέσα στην καραντίνα και στο lockdown. Το να μη μπορείς να κάνεις μία παρουσίαση, το να μη μπορείς να πας σε μία εκπομπή να το υποστηρίξεις, το να μην υπάρχουν ανοιχτά καν βιβλιοπωλεία, ήταν παράδοξο. Αλλά από την άλλη, επειδή είχε προγραμματιστεί για να κυκλοφορήσει πέρυσι τον Απρίλιο που μας βρήκε τότε η καραντίνα και ήταν στις αποθήκες του Μίνωα και είπαμε «άστο στην αποθήκη, θα βγούμε Σεπτέμβρη με το καλό του 2020». Το Σεπτέμβρη του 2020 τα πράγματα ήσαν πολύ χειρότερα όπως ξέρετε. Αντί να ανοίξουμε, κλείσαμε χειρότερα. Έτσι, τον Οκτώβριο αντί να κάνουμε παρουσίαση είπαμε «τώρα τι κάνουμε; Το κλείνουμε άλλους έξι μήνες, άλλον ένα χρόνο στην αποθήκη ή το κυκλοφορούμε έτσι, να βγει, να τυπωθεί και μετά βλέπουμε τι γίνεται;». Δεν σας κρύβω ότι προτίμησα αυτό, όπως και ο Μίμης το προτίμησε αυτό, διότι αυτό είναι ένα βιβλίο που δεν μας ενδιαφέρει τόσο αν πούλησε, δεν πούλησε κτλ. Είναι ένα έργο ζωής. Καταγραφή γεγονότων από εμένα, αφηγήσεις του ιδίου του Μίμη… Οπότε προτιμήσαμε να βγει έστω και σ’ αυτή τη δύσκολη περίοδο, να τοποθετηθεί στα βιβλιοπωλεία, με την ελπίδα ότι θα έχουμε καλύτερες ημέρες, να μπορέσουμε να το τρέξουμε, να το επικοινωνήσουμε, να κάνουμε μία παρουσίαση σαν αυτή που του αξίζει, με ανοιχτά πλέον βιβλιοπωλεία να φτάσει και στις βιβλιοθήκες όσων αγάπησαν τον Μίμη Πλέσσα.

Η συγγραφή και η δημοσιογραφία πώς ήρθαν στη ζωή σας;

Εντελώς συμπτωματικά. Έχω σπουδάσει οικονομικά. Καμία σχέση με συγγραφή, με δημοσιογραφία, με ραδιόφωνο. Αλλά παράλληλα ήμουν ερασιτέχνης συλλέκτης δίσκων βινυλίου, μικρών 45αριών, σπάνιων 78 στροφών δίσκων κτλ… Γενικώς από φοιτήτρια διάβαζα ό,τι είχε σχέση από βιβλία με την ελληνική μουσική, με την ιστορία του ελληνικού τραγουδιού. Προσπαθούσα να έρθω κοντά σε δημιουργούς, να μάθω μέσα από την πηγή κάποια πράγματα. Σαν φοιτήτρια οικονομικών, δηλαδή καμία σχέση με το αντικείμενο… Δεν ήθελα να γίνω ούτε δημοσιογράφος, ούτε συγγραφέας. Σπούδαζα τα οικονομικά, τα αγαπούσα πολύ, ήμουνα πολύ καλή φοιτήτρια, αλλά κάποια στιγμή είχα την ευλογία αυτό το χόμπι να το κάνω επάγγελμα, γιατί έπεσα στην καταπληκτική συγκυρία της ελεύθερης ραδιοφωνίας τότε στα τέλη της δεκαετίας του 1980, 1987-1988, που άρχισαν να ανοίγουν τα ραδιόφωνα. Οπότε, αυτό ήταν ένα φυτώριο ανθρώπων που είχαν ταλέντο, ανθρώπων που είχαν μεγάλες συλλογές, ανθρώπων που είχαν το χάρισμα της επικοινωνίας, είτε μιλούσαν σωστά ελληνικά, είτε είχαν γνώσεις… Εγώ λοιπόν τι είχα; Ήμουνα ένας ερασιτέχνης που πήγαινε για το μεταπτυχιακό του στην Αγγλία, στα οικονομικά πάντα, και βρέθηκα σ’ εκείνο το κενό διάστημα, ένα τρίμηνο, από σύμπτωση στο Κανάλι 1 του Πειραιά, να μου δίνουν βήμα απλώς για να καλύψω κάποιες άδειες καλοκαιρινές, αξιοποιώντας την τεράστια συλλογή δίσκων που είχα. Έτσι ξεκίνησα. Λέω για τρεις μήνες, μέχρι να φύγω για τις σπουδές μου, για το μεταπτυχιακό.

Μάλιστα.

Έλα όμως που τελικά λάτρεψα το ραδιόφωνο. Με αγάπησε και αυτό απ’ ό,τι φαίνεται.

Βέβαια!

Το σεβάστηκα και με σεβάστηκε και τελικά αντί για μία καριέρα στα οικονομικά, έκανα καριέρα στο ραδιόφωνο και το ένα έφερε το άλλο. Μετά άνοιξε η ιδιωτική τηλεόραση, μετά μέσα απ’ όλα αυτά έκανα πολλά, έκανα και παραγωγές δίσκων, έγραψα βιβλία, άρχισα να συγκεντρώνω το έργο του Μίμη και να κάνω βιβλία, να κάνω συλλογές, κασετίνες με το έργο του, το πιο γνωστό και το άγνωστο. Τραγούδια εντελώς παραγκωνισμένα και από τις ίδιες τις εταιρείες να τους δίνω μία δεύτερη ευκαιρία να τα τραγουδήσει ένας άλλος τραγουδιστής και μέσα απ’ αυτή την επανεκτέλεση να ξυπνάει και η πρώτη εκτέλεση και να ξυπνάει και η εταιρεία η κοιμισμένη. Ξέρετε πώς γίνονται αυτά.

Ναι, ναι φυσικά.

Πολλές φορές υπήρξαν παραγκωνισμένα τραγούδια του Μίμη πολύ αγαπημένα, και όμως μέσα από μία επανεκτέλεση ξυπνούσαν και λέγανε «Αχ δικό μας δεν είναι αυτό; Εμείς δεν το είχαμε σε πρώτη εκτέλεση και το έχουμε θάψει, το έχουμε στις αποθήκες μας;». Και το ένα έφερε το άλλο μετά. Αλλά κυρίως, όταν αγαπάς αυτό που κάνεις και δεν πας να πιαστείς από κάποια πατερίτσα ή να ανέβεις σ’ ένα ψεύτικο βάθρο αλλά το κάνεις με την ψυχή σου και δίνεις την ψυχή σου, πιστεύω ότι είναι και η συνταγή του να πετύχεις σ’ αυτό.

Σαφέστατα έχετε ένα εξαιρετικό βιογραφικό, καθώς και σπουδαίες συνεργασίες, δουλειές κτλ… Ποιες είναι οι πολυτιμότερες συμβουλές που έχετε πάρει, ή ενδεχομένως συνεργασία που ήταν σταθμός στην καριέρα σας…

Αναφέρεστε στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση;

Βεβαίως ραδιόφωνο-τηλεόραση.

Το Κανάλι 1 το έχω πάντα στην καρδιά μου διότι εκεί πήρα το βάπτισμα. Αυτοί μου έδωσαν το πρώτο βήμα, ένα άγνωστο κοριτσόπουλο να ξετυλίξει τις γνώσεις της, να παίξει από τα σπάνια βινύλια που είχε, της έδωσε βήμα το Κανάλι 1 του Πειραιά για να ξεκινήσει. Από εκεί και πέρα ο ΑΝΤ1 έγινε το σπίτι μου. Διότι όταν άνοιξε ο ΑΝΤ1 και με άκουσε τότε ο Πέτρος ο Κωλέτης, το Κανάλι 1 του Πειραιά, με φώναξε στον ΑΝΤ1 και μου λέει «θα ήθελα να σας δω γιατί φτιάχνουμε το πρόγραμμα σ’ αυτό τον καινούργιο σταθμό που λέγεται ΑΝΤ1.

Πήγα και έγινε το δεύτερο σπίτι μου, έγινε η οικογένειά μου. Από εκεί και πέρα, στον Αθήνα 9,84 άλλα 15 χρόνια. Εκεί με πήρε ο Ζακ Μεναχέμ, ο οποίος επίσης με άκουσε στον ΑΝΤ1 και μου έκανε την πρόσκληση και επέμενε αρκετά δύο χρόνια να πάω στον Αθήνα 9,84. Ήρθε η στιγμή της μεταγραφής, πήγα εκεί και πραγματικά και εκεί αν θέλετε μπάζωσα όσα είχα κάνει στον ΑΝΤ1 και στο Κανάλι 1 του Πειραιά. Η ψυχή μου είναι εκεί σ’ αυτά, σ’ αυτά τα ραδιόφωνα.

Συμβουλές… Γνώρισα πολύ σημαντικές προσωπικότητες. Εγώ σαν παιδάκι δεν πίστευα ποτέ ότι όλα αυτά τα τραγούδια που άκουγα και ήταν του Σπανού, εκτός του Χατζηνάσιου, του Κατσαρού, του Θεοδωράκη, αυτά τα τραγούδια ότι κάποια στιγμή θα έφτανα να τους γνωρίσω, με κάποιους να γίνω πολύ καλή φίλη, μέχρι σήμερα να τηλεφωνιόμαστε, να αγαπιόμαστε βαθιά. Μου έδωσε βήμα όσον αφορά τους δημιουργούς. Σ’ έναν άλλο τομέα βεβαίως, στον ελληνικό κινηματογράφο που θαυμάζω ως παιδάκι και κρυφά έβλεπα τις ελληνικές ταινίες, απαγορευμένο είδος, παρένθεση, από τους γονείς μου αυτό, γνώρισα όχι μόνο τον Γιάννη Δαλιανίδη που γίναμε επίσης αχώριστοι και είναι ένα κομμάτι της ζωής μου, και όλους τους πρωταγωνιστές των ταινιών. Θέλω να πω ότι το ένα έφερε το άλλο και είμαι ευτυχισμένη διότι ό,τι αγάπησα πραγματικά πολύ, έγινε κομμάτι της ζωής μου.

Οι γονείς είχαν αντιρρήσεις στο να ασχοληθείτε 100% με το όλο αυτό το κομμάτι και να εγκαταλείψετε τα οικονομικά ή όχι;

Ε βέβαια! Τεράστιες αντιρρήσεις. Νομίζω δεν μου το συγχώρησαν ποτέ και οφείλω να πω ότι ο μεν πατέρας μου με άκουγε κρυφά σε ένα ραδιοφωνάκι, κάπου του άρεσαν οι επιλογές μου, η μητέρα μου δεν με άκουσε ποτέ. Δεν συγχώρεσε ποτέ τις επιλογές μου. Την έχασα πριν από έξι μήνες. Και νομίζω ότι έφυγε μ’ αυτό το παράπονο και μου το έδειχνε. Από εκεί και πέρα σημασία έχει όταν είμαστε και μάνες…Κάποια στιγμή να λες «είναι το παιδί μου ευτυχισμένο; Να το καμαρώνεις που έχει δυνατά φτερά και που γεύεται χαρές μέσα από τις επιλογές του. Και να είσαι εκεί με μία ανοιχτή αγκαλιά αν βλέπεις να τραυματίζεται από τις επιλογές, να χάνει ύψος από το πέταγμα, να το πυροβολούν, να είσαι εκεί στην φωλιά και να το περιμαζεύεις. Ευτυχώς δεν ανήκα σ’ αυτή την κατηγορία. Ήμουνα από τα παιδιά που πέταξαν ψηλά, έφυγαν από τη φωλιά και ήμουνα ευτυχισμένη.

Άρα νομίζω ότι η όποια κριτική περισσεύει. Δεν αδικώ τους γονείς μου που πικράθηκαν. Κυρίως η μητέρα μου. Ο πατέρας μου τα έριχνε στη μητέρα μου πιο πολύ όταν μ’ έβλεπε έτσι κρυφά, διότι τον έχασα πολλά χρόνια πριν σ’ ένα ατύχημα. Είχε προλάβει όμως να μου πει ότι «εγώ συμφωνώ μ’ αυτό, συμφωνώ μ’ εκείνο, αλλά η μαμά σου δεν… και πρέπει να πάω με τα νερά της μαμάς σου». Τα έριχνε όλα στη μαμά μου. Η μητέρα μου ήταν ανένδοτη. Και βεβαίως δεν της άρεσε, και έτσι και έβλεπε ελληνικό βινύλιο στο πατρικό μου, γινόταν έξαλλη. Σκεφτείτε κάποια στιγμή που είχα κρυμμένα βινύλια, αναγκάστηκα με τους πρώτους μου μισθούς από το Κανάλι 1 του Πειραιά, να πάρω ένα μικρό δυαράκι πολύ παλιό, μόνο και μόνο για να βάλω μέσα τα βινύλια. Τα βινύλια, όλες τις φωτογραφίες που μάζευα από το Μοναστηράκι από ελληνικές ταινίες κτλ. Διότι πού να τα βάλεις στο πατρικό σου σπίτι στο δωμάτιο, όπου γινόντουσαν έξαλλοι κάθε φορά που έβλεπαν να έχω κουβαλήσει άλλη σαβούρα, εντός εισαγωγικών γι’ αυτούς, από το Μοναστηράκι. Έλεγαν «τι είναι αυτό; Έχεις κάνει το σπίτι στούντιο. Πώς το έχεις κάνει έτσι;». Οπότε έπρεπε κάπου να τα κρύψω. Αλλά μέσα απ’ αυτό το «απαγορεύεται» και από τα «πρέπει» και τα «δεν πρέπει», σου δίνεται… κλείνοντας αυτήν την πόρτα ερμητικά οι γονείς μου και βάζοντας και μπάρα από πίσω, εγώ έβρισκα ένα παράθυρο να πετάει η ψυχή μου. Και το βρήκα το παράθυρο. Οπότε, το να φτάνεις να βιώνεις αυτή σου την επιλογή και να την έχεις κάνει… αυτό το χόμπι, αυτή την αγάπη, αυτό το απαγορευμένο, να το έχεις κάνει τελικά επάγγελμα και ζωή σου, νομίζω ότι είναι ευλογία.

Φυσικά και είναι. Αναμφισβήτητα, ένα τεράστιο κεφάλαιο στην Ελληνική μουσική είναι ο Μίμης Πλέσσας. Εμείς τον έχουμε αγαπήσει, τον έχουμε λατρέψει μέσα από τα τραγούδια, μέσα από πάρα πολλά σημαντικά πράγματα που κάνει εδώ και πάρα πολλά χρόνια, τον ακολουθούμε και τον αγαπάμε. Εσείς τον ζείτε διαφορετικά. Τι σημαίνει για εσάς αυτό το τεράστιο κεφάλαιο Μίμης Πλέσσας;

Για εμένα είναι τα πάντα. Είναι το Α και το Ω της ζωής μου, είναι το 99% της ενήλικης ζωής μου, γιατί τον γνώρισα πολύ μικρή. Είναι ο στυλοβάτης μου, είναι το χέρι το στιβαρό που έπιασα στις δυσκολίες, στο κακοτράχαλο μονοπάτι, σε κάποια ανηφορική σκάλα, όπως και εκείνος εμένα. Είναι τα πάντα για εμένα. Και κυρίως είναι αυτό το δροσερό αεράκι που μπήκε από ένα παράθυρο και με πήρε από ένα πιο στεγανό περιβάλλον γεμάτο «πρέπει» και στερήσεις και στερήσεις απ’ αυτά που λάτρευα… Δεν εννοώ στερήσεις οικονομικές. Στερήσεις απ’ αυτά που λαχταρούσε η ψυχούλα μου. Με πήρε λοιπόν από ένα ανοιχτό παράθυρο και ταξίδεψα στους κόσμους που εγώ πραγματικά ήθελα να ταξιδέψω. Και θα τον ευχαριστώ για πάντα γιατί ακριβώς μ’ έκανε να νοιώθω σήμερα πια τόσο γεμάτη, γεμάτη από αγάπη, γεμάτη από εμπειρίες, γεμάτη από ταξίδια, γεμάτη από στιγμές συγκινητικές και κορυφαίες στιγμές δόξας δικής του και εγώ να είμαι στο πλευρό του. Ένα σπίτι γεμάτο αγάπη. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Σωστό. Την χώρα μας το τελευταίο διάστημα, και όχι μόνο, όλο τον κόσμο, τον βάλλει η πανδημία του κορονοϊού. Εσάς πόσο σας έχει επηρεάσει και πόσο σας ανησυχεί;

Σε προσωπικό επίπεδο, επειδή έχω μάθει να κάνω την κρίση ευκαιρία σε προσωπικό επίπεδο και να λέω ότι εμείς τον καιρό δεν τον ορίζουμε, ορίζουμε όμως τα πανιά μας. Είμαστε καπετάνιοι της δικής μας της ζωής. Έτσι λοιπόν σε μία πανδημία, μία τρικυμία, μία μπόρα που υπάρχει έξω, κλειστήκαμε στο σπίτι, που είναι το καταφύγιό μας. Εμείς δεν το είδαμε ποτέ σαν φυλακή. Το είδαμε σαν καταφύγιο το σπίτι, την ασφάλεια του σπιτιού μας. Και έλεγα κάθε μέρα δόξα τω θεώ που είμαστε καλά και οι τρεις μας και μπορούμε και ζούμε στην ασφάλεια του σπιτιού μας και όχι στη φυλακή του σπιτιού μας, όπως είδανε πολλοί το σπίτι τους. Και όταν λέω σπίτι, δεν εννοώ τα τετραγωνικά. Το σπίτι είναι σπιτικό, είτε είναι 20 τετραγωνικά, είτε είναι 150.

Αν το σπίτι έχεις καταφέρει να το έχεις σπιτικό σου και όχι σπίτι τέσσερις τοίχους, είσαι ευτυχισμένος μέσα εφόσον έχεις την υγεία σου και πολλή αγάπη όπως είχαμε εμείς. Εγώ λοιπόν είδα αυτή την παύση του πλανήτη, σαν ευκαιρία να κάνω πράγματα. Καταρχήν ξεκουράστηκα από το ατελείωτο μπες-βγες στο σπίτι μου, από τα ατελείωτα ταξίδια από την κοινωνική ζωή, επισκέπτες κτλ… Εγώ το είδα σαν ευκαιρία. Ο Μίμης δεν το είδε έτσι. Ο Μίμης έχει πέσει πάρα πολύ μέσα στην καραντίνα, γιατί είχε μάθει να είναι με κόσμο, είχε μάθει να είναι πάνω σε μία σκηνή, είχε μάθει να τρέφεται από το χειροκρότημα. Εγώ ήμουνα ευτυχής που λίγο σταματήσαμε αυτό το τρέξιμο, τις πρόβες μέσα στο σπίτι, το να μπαινοβγαίνει ο καθένας και να παίρνει μία παρτιτούρα… Ηρέμησα, χαλάρωσα, έκανα πολλά πράγματα μέσα στο σπίτι που είχανε μείνει πίσω, οπότε σε προσωπικό επίπεδο το είδα σαν ευλογία. Από εκεί και πέρα, πιστεύω ότι αν όλοι μαζί βλέπουμε την κάθε κρίση και την κάθε μπόρα σαν ευκαιρία να βρούμε το κατάλληλο λιμάνι, θα το ξεπεράσουμε μία χαρά. Οπλιζόμενοι βεβαίως όπως πρέπει. Δηλαδή να βγαίνουμε έξω μετά αν βγούμε απ’ αυτήν την τρικυμία, με το σωστό σκαρί. Δηλαδή, θεωρώ γελοίο να υπάρχουν ακόμα και στο περιβάλλον μου αρνητές της μάσκας. Σας διαβεβαιώ.

Σωστό.

Δηλαδή, εγώ βγαίνω με την μάσκα μου και πάω να πάρω πορτοκάλια, είτε βρεθώ με τέσσερις φίλους σ’ ένα σπίτι. Εγώ την φορώ από άποψη όχι για να κάνω το χατίρι κανενός, αλλά επειδή πιστεύω ότι προστατεύομαι εγώ και οι γύρω μου.

Και θέλετε να σας πω και κάτι; Μ’ έχει βοηθήσει πάρα πολύ. Γλύτωσα ιώσεις, γλύτωσα αλλεργίες… Έχω δει τη θετική πλευρά, όχι το φίμωτρο που λένε άλλοι, «δεν μπορώ να αναπνεύσω». Δεν σας κρύβω, την έμαθα και όταν με το καλό ανοίξουνε και τα θέατρα, δεν έχω κανένα πρόβλημα να πάω με την μάσκα μου και να γλυτώσω από το φτέρνισμα του διπλανού…. Είναι πολύ απλά πράγματα. Κάποιοι έμαθαν να πλένουν πιο συχνά τα χέρια τους, που και αυτό είναι πολύτιμο.

Από εκεί και πέρα εγώ διαφωνώ με ένα πράγμα. Διαφωνώ με τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά που επεβλήθησαν στην Ελλάδα. Δηλαδή κάποια στιγμή ένιωσα προσβεβλημένη σαν Ελληνίδα να είμαι ο ιθαγενής εντός εισαγωγικών και να επιτρέπονται όλα μόνο για τον τουρίστα, γι’ αυτόν που θα έρθει. Να μου λένε «δεν πειράζει που δεν έχεις δουλειά, δεν πειράζει που δεν θα σου ανοίξω το ταβερνάκι σου, το θέατρο σου, την επιχείρησή σου. Μην ανησυχείς θα έχουμε πολλούς τουρίστες φέτος και όλα θα πάνε καλά». Αυτό μ’ ενοχλεί, με προσβάλλει σαν Ελληνίδα αυτή η άποψη.

Ναι, είναι σημαντικό κομμάτι της οικονομίας ο τουρισμός, όλοι θέλουμε τον υγιή τουρισμό, όχι όμως σε σημείο που να προσβάλει τον Έλληνα που έκανε πολλές θυσίες. Και εκεί λοιπόν που κάνω εγώ και την θυσία μου και κάνω και την υπομονή μου, δεν μπορεί να έρχεσαι να μου λες «δεν πειράζει που τα έχασες όλα, θα έρθει το καλοκαίρι και θα έρθει ο Γερμανός και ο Εγγλέζος κτλ και ο αυτός και θα είσαι μία χαρά». Μα δεν θα είμαστε όλοι μία χαρά έτσι. Χάσαμε πολλά.

Και πρέπει να τα ξανακερδίσουμε όλοι όμως. Όχι μόνο να ζούμε για το καλοκαίρι ή να έχουμε μία ανοιχτή χώρα το καλοκαίρι και 31 Οκτωβρίου που λήγει η τουριστική περίοδος ξανά όλοι σπίτι σας, ξανακλείστε τα μαγαζιά σας, ξανά όλοι κλεισμένοι. Πρέπει να υπάρχει μέτρο σε όλα.

Τα γεγονότα επίσης που έχουμε στην χώρα το 2020-2021 είναι και οι διάφορες κακοποιήσεις σε διάφορους χώρους όπως είναι ο καλλιτεχνικός, ο αθλητικός κτλ. Πώς βλέπετε το κίνημα το ‘me too’ που έχει γίνει το τελευταίο διάστημα;

Να σας πω. Εγώ πιστεύω ότι αυτά γινόντουσαν πάντοτε. Απλώς, δεν ξέρω σε τι βαθμό, αλλά νομίζω ότι είναι θέμα και προβολής. Δηλαδή, σήμερα η πληροφορία τρέχει πάρα πολύ γρήγορα.

Έχεις μία πολυφωνία. Έχεις τόσα site να επιλέξεις και να διαβάσεις, τόσους ραδιοφωνικούς σταθμούς να ακούσεις. Παλιά δεν υπήρχε με ένα κρατικό μονοπώλιο ή με μερικές εφημερίδες μετρημένες στα δάχτυλα των χεριών, δεν έτρεχε τόσο γρήγορα η πληροφορία. Θεωρώ λοιπόν ότι δεν είναι σημερινό φαινόμενο. Απλώς τώρα ακούγονται πιο πολύ.

Αυτό πιστεύω. Μένουνε λιγότερα πράγματα κρυφά να το πω έτσι, να το τοποθετήσω σωστά. Με θλίβει πάρα πολύ. Με προσβάλει πάρα πολύ. Βεβαίως δεν σας κρύβω ότι υπάρχει και μία δόση υπερβολής σε κάποιες από τις περιπτώσεις που ακούω. Δηλαδή, τώρα 20 και 25 χρόνια μετά, ναι τώρα μίλησα ή δεν μίλησα… Πιστεύω ότι πρέπει να ξυπνάνε κάποιοι και πρέπει να μιλάνε άμεσα. Το να μιλούν άμεσα σημαίνει ότι έχεις και το κόστος του όχι, το κόστος εντός εισαγωγικών πάντα.

Το κόστος του όχι. Όχι εντάξει δεν πειράζει τώρα, όλα καλά, δεν μιλάω φοβάμαι, ντρέπομαι και σε 20-25 χρόνια από θέση ισχύος που έχω ανέβει, ανοίγω το στόμα μου. Όχι. Αυτό να λειτουργήσει σαν εφαλτήριο για να μιλήσουνε άμεσα όσοι και όσες κακοποιούνται εκείνη τη στιγμή. Μην αφήνουνε τα στόματα κλειστά για χρόνια. Εκεί διαφωνώ εγώ. Πιστεύω λοιπόν ότι το θετικό είναι ότι γίνεται ένα κίνημα να μιλάς, αλλά για εμένα πρέπει να μιλάς άμεσα. Μην το αφήνεις για χρόνια. Όσο πιο άμεσα μπορείς, μίλα και δράσε.

Πόσο θεωρείτε ότι το ίντερνετ έχει βοηθήσει την δημοσιογραφία αλλά και την ελληνική μουσική;

Εγώ πιστεύω ότι έχει πάρα πολλά κακά το ίντερνετ. Έχει το καλό της άμεσης πληροφόρησης, το ότι βρίσκεις τα πάντα την ώρα που θέλεις μία πληροφορία, την ώρα που θέλεις να ακούσεις κάτι, την ώρα που θέλεις να δεις μία ταινία… Ναι, έχει την θετική πλευρά, αλλά έχει και πάρα πολλά κακά. Πρώτον, υπάρχει παραπληροφόρηση, υπάρχει το fake news που λέμε, υπάρχει το ράδιο αρβύλα, υπάρχει ο ευτελισμός των πνευματικών δικαιωμάτων. Δηλαδή, αλλιώς ήταν που ήξερες ότι θα πας στο δισκάδικο της γειτονιάς σου και θα σου πει ποιες είναι οι νέες κυκλοφορίες και θα έπαιρνες ένα ωραίο βινύλιο που θα το υπέγραφαν δύο δημιουργοί και θα τραγουδούσε ένας ή περισσότεροι τραγουδιστές και θα ήταν ζωγραφισμένο το εξώφυλλο από έναν μεγάλο ζωγράφο πολλές φορές.

Και είχες ένα έργο τέχνης στη συλλογή σου. Και αυτό μετά αντικαταστάθηκε με το CD. Όλα πιο μικρά, όλα πιο γρήγορα, όλα πιο πρόχειρα και μετά αυτά καταργήθηκαν και άρα όλα… γιατί και όλα μπορείς να τ’ ακούσεις μέσα από το internet μ’ ένα κλικάρισμα. Γιατί χάνεται η αξία του έργου τέχνης. Ευτελίζεται. Συν τα δικαιώματα. Ο καθένας κατεβάζει ό,τι θέλει, ακούει ό,τι θέλει και είναι ψίχουλα αυτά που παίρνουν οι δημιουργοί, ενώ παλιά υπήρχαν κάποιες συμβάσεις, κάποια συμβόλαια πάνω στο φυσικό προϊόν που λεγόταν βινύλιο ή CD, ή κασσέτα. Τώρα όλα αυτά έχουν χαθεί, είναι όλα πολύ μπερδεμένα. Σκεφτείτε ότι άκουσα, θα σας πω τώρα ότι άκουσα συμπτωματικά το «Βρέχει πάλι απόψε» του Μίμη, που το έγραψε το 1967, για την ταινία του Δαλιανίδη τις θαλασσιές τις χάντρες.

Το «Βρέχει πάλι απόψε» το άκουσα στα ιρανικά από Ιρανό, δέκα χρόνια αργότερα, ακριβώς το ίδιο και δεν βρήκα δικηγόρο που να μπορεί να κάνει κάτι.

Ο ένας δεν ξέρει το διαδίκτυο, ο άλλος σου λέει πρέπει να πάω στην Αμερική. Ο άλλος λέει δεν είναι από την Αμερική, είναι σε ιρανικό δίκαιο δεν ξέρω τι… δεν βρήκα σοβαρό δικηγόρο που να μπορεί να αναλάβει κάτι τόσο σοβαρό. Γραμμένο το 1967, τα βάζεις δίπλα-δίπλα βλέπεις… δεν είναι ότι είναι στα ιρανικά το «Βρέχει πάλι απόψε», άλλη ιστορία αυτή το πόσα γίνονται και τι παίρνει ο δημιουργός, αλλά εδώ ήτανε η πατρότητα ενός Ιρανού. Και δεν υπήρχε και δικηγόρος να το υποστηρίξει αυτό.

Πολύ κρίμα…

Δηλαδή, για εμένα έχει πάρα πολλά κακά το διαδίκτυο. Έχει τα καλά του που είπαμε, την αμεσότητα και την πολυπληροφόρηση και την ταχύτητα της πληροφορίας, αλλά έχει και πάρα πολλά κακά.

Κάποιος ο οποίος θα μας διαβάσει και θέλει να ασχοληθεί με τον χώρο της δημοσιογραφίας, με τον χώρο της συγγραφής, ποιες είναι οι συμβουλές τις οποίες θα του δίνατε;

Θα του έλεγα να το κάνει με αγάπη, να καταθέσει την ψυχή του, γιατί μόνο έτσι θα φτάσεις και στην ψυχή του άλλου. Μόνο ό,τι κάνεις με αλήθεια και με την ψυχή σου πετυχαίνει, γεμίζει και εσένα και φτάνει και στην ψυχή του άλλου. Να μην κοιτάξει να δει από ποια δεκανίκια θα πιαστεί, σε ποιο ψεύτικο βάθρο να πιαστεί, ποια γνωριμία να χρησιμοποιήσει, τι τρικλοποδιά να βάλει στον άλλον για να του πάρει την θέση. Αυτά έχουνε… είναι αυτό που λέμε, έχει κοντά ποδάρια… Δηλαδή θα πέσει στο κενό. Ενώ εάν πάει κανονικά από την σκάλα, ανεβαίνει σιγά-σιγά, παίρνει βαθιές ανάσες στα πλατύσκαλα θαυμάζοντας την θέα και κοιτάζοντας, παίρνοντας βαθιές ανάσες γεμίζοντας τη ψυχή του, θα καταθέσει και ψυχή. Αν ανέβει με το ασανσέρ γρήγορα και ψεύτικα θα βρεθεί από την άλλη σ’ έναν ατελείωτο γκρεμό. Δεν θα κρατήσει, δεν θα έχει διάρκεια δηλαδή.

Άρα, η συνταγή είναι να το κάνει με αγάπη, αν όντως το αγαπάει, και να μην το κάνει με οποιονδήποτε άλλο γνώμονα και κριτήριο. Γιατί υπάρχουν πάρα πολλά. Άλλος σου λέει θα βγάλω λεφτά, άλλος σου λέει θα γίνω ο τάδε και θα φάω την θέση του άλλου, ο άλλος σου λέει θα έχω ισχύ και θα κάνω το άλλο. Τα βλέπουμε αυτά ότι γίνονται. Νομίζουν ότι κάποιοι έγιναν. Και δεν έγινε τίποτα. Δηλαδή για να το κάνεις επιτυχημένα πρέπει να το κάνεις και με πάρα πολλή αγάπη και μεράκι.

Αυτή την περίοδο τι ετοιμάζετε;

Αυτή την περίοδο ψηφιοποιώ πολύ μεγάλο μέρος του αρχείου μου, διότι έχω αμέτρητες φωτογραφίες, βίντεο και φτιάχνω μέσα στο σπίτι, ανακαλύπτω πράγματα που τα είχα χαμένα… Σκέφτομαι κάποια επόμενα βήματα. Δηλαδή να τα συγκεντρώσω, να κάνω κάποιο λεύκωμα… Συγκεντρώνω σπάνιες φωτογραφίες από πράγματα που έχω ζήσει με τον Μίμη πολλά, που δεν υπάρχουνε σ’ αυτό το βιβλίο. Αυτό το βιβλίο είναι περισσότερο αφηγήσεις και έχει κάποιες 30-40 φωτογραφίες, πολύ ωραίες κορυφαίες στιγμές. Αλλά είναι πάρα πολλά πράγματα που έχουν μείνει απ’ έξω και ήθελα ίσως μέσα από μία σειρά φωτογραφιών να διηγηθώ και να αφηγηθώ άλλα πράγματα και να φωτίσω άλλες στιγμές κορυφαίες και αγαπημένες. Ασχολούμαι μ’ αυτή την ανακατάταξη. Δεν ξέρω τι θα κάνω επαγγελματικά για να είμαι ειλικρινής. Επειδή με ρωτούν αν θα κάνω πάλι ραδιόφωνο… μπορεί… Μπορεί να ξανακάνω ραδιόφωνο, αν έχω την ελευθερία των επιλογών όπως είχα όλα εκείνα τα χρόνια, τα 30 χρόνια που έκανα μία ραδιοφωνική εκπομπή «Το καρέ του άσσου», που είχα όμως την παραγωγή. Δεν με εκφράζει να πάω να πατάω ένα κουμπί ενός ταϊσμένου computer με τις επιλογές του άλλου.

Και να λέω «τώρα ακούμε το τάδε». Όχι, θέλω να κάνω παραγωγή από το Α ως το Ω της εκπομπής. Και το ίδιο θα ήθελα ίσως να κάνω κάποια στιγμή τηλεοπτικά για να αξιοποιήσω το τεράστιο αρχείο που έχω.

Αυτό θα ήταν μεγάλη ευλογία και σας το εύχομαι.

Ναι, ναι. Ευχαριστώ πάρα πολύ.

Τι θα θέλατε να πείτε κλείνοντας αυτή την συνέντευξη;

Να είμαστε υγιείς, να έχουμε υπομονή να περάσει η μπόρα και να μην χάνουμε την ψυχραιμία μας, να έχουμε υπομονή, να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας για να βγούμε δυνατότεροι εκεί έξω, να βγούμε σοφότεροι, να αρχίσουμε ίσως μετά από αυτό το χαστούκι που φάγαμε σε παγκόσμιο επίπεδο να εκτιμούμε τις μικρές στιγμές που τις είχαμε υποτιμήσει πάρα πολύ… την αγκαλιά, τη συντροφικότητα, την αξία του να κάνεις μία βόλτα την ώρα που θέλεις με τον άνθρωπό σου αγκαλιασμένοι, με το παιδί σου χωρίς να χρειάζεται να δώσεις την αναφορά σου, την υποχρεωτική αναφορά σου με τα SMS ή να πάρεις την άδεια εντός εισαγωγικών. Να εκτιμήσουμε αυτές τις μικρές στιγμές, να δούμε τα σπίτια μας σαν σπιτικά, σαν φωλιές και όχι σαν φυλακές. Να δούμε πόσα άλλα μπορούμε να κάνουμε, τι εναλλακτικές έχουμε και τι αξία έχουν κάποια πράγματα που τα θεωρούσαμε δεδομένα. Να βγούμε σοφότεροι και πιο δυνατοί… Αυτά θα ήθελα να πω κλείνοντας.

πηγή:kallitexnes.gr