Μετά την οικονομική κρίση, την τραγωδία των πνευματικών δικαιωμάτων που συνακολούθησε, η πανδημία και τα μέτρα που αναγκαστικά «τρέχουν» αποτελειώνουν τον μουσικό κλάδο.

Δημιουργοί, οργανοπαίκτες, ερμηνευτές και όσοι σχετίζονται με την μουσική «έκφραση» (τεχνικοί –ορισμένοι εκ των οποίων πραγματικοί αρτίστες-  επιχειρηματίες και αμέτρητοι εργαζόμενοι) δέχονται απανωτά χτυπήματα που κυριολεκτικά αφανίζουν την υπόστασή τους.

Μπορεί στο χώρο αυτό, όλοι να μην πληρούν στον ίδιο βαθμό την ουσία των ιδιοτήτων που μόλις αναφέρθηκαν, όμως μιλάμε για άλλη κουβέντα που χωρά μπόλικη άλλη συζήτηση.

Φαντάζεστε τη ζωή μας χωρίς μουσική, τραγούδι, χορό; Κυριολεκτικά θα είμασταν «στεγνοί» άνθρωποι, με «άδειες» στιγμές.

Η μουσική και οι τέχνες γενικότερα και όσοι τις υπηρετούν, πρέπει να στηρίζονται αναλόγως της προσφοράς τους. Είναι σαν την γεωργία και την κτηνοτροφία που αποτελούν κομβικά «σημεία» στην ύπαρξη κάθε χώρας και των ανθρώπων της, ένα παραπάνω όταν στερούνται… «βιομηχανικά».

Το πώς θα ενισχυθούν οι καλλιτέχνες απαιτεί ειδική ματιά και σχεδιασμό. Η «συνθήκη» είναι απολύτως απαραίτητη, οι «άρχοντες των οικονομικών» ας βρουν έναν ικανό τρόπο, όσο το περισσότερο δυνατό γίνεται αντικειμενικά δικαιότερο.

Δεν είναι εύκολο, αλλά επιβάλλεται να γίνει άμεσα!

Κώστας Μπαλαχούτης/ogdoo.gr