Η πρώτη σύζυγος του Χιώτη και μητέρα των παιδιών παρουσιάζει το βιβλίο: «Εκείνος κι εγώ».

Η Ζωή Γρυπάρη, σύντροφος του Μανώλη Χιώτη και η βιογραφία της

Η ίδια ξεχώρισε από μικρό παιδί σαν ερμηνεύτρια και έγινε γνωστή ως Ζωή Νάχη. Στα χρόνια που ακολούθησαν και μετά τη φυγή του Χιώτη, η Ζωή Γρυπάρη σημείωσε μεγάλες επιτυχίες ως στιχουργός, υπογράφοντας κομμάτια που μεταξύ άλλων ερμήνευσαν οι Τόλης Βοσκόπουλος, Πασχάλης Τερζής, Νότης Σφακιανάκης, Αντώνης Ρέμος, Έλενα Παπαρίζου κ.ά. 

Τραγική στιγμή στη ζωή της η απώλεια της κόρη της πριν από μία δεκαετία. 

Η Ζωή Γρυπάρη παραχώρησε συνέντευξη στον Νίκο Νικόλιζα που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Espresso 

Σας μεταφέρουμε μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα: 

Ο Μανώλης Χιώτης πάντα με αγαπούσε και υπολόγιζε σε εμένα και τη στήριξή μου. Θυμάμαι με πήρε τηλέφωνο από την Αμερική μόλις έμεινε μόνος και μου ζήτησε να πάω εκεί και να γυρίσουμε μαζί πίσω. Δεν το δέχτηκα. Του απάντησα: «Γύρνα εδώ και τα βρίσκουμε. Στην Αμερική δεν έρχομαι».

Το βιβλίο αυτό το γράφω κυρίως για τον Μανώλη Χιώτη. Τον πολύ μεγάλο Μανώλη Χιώτη. Δεν μπορεί ούτε θα μπορέσει ποτέ να τον φτάσει κανείς. Και όποιος τολμήσει να τον υποτιμήσει θα με βρει μπροστά του.

Μπορεί να μην ήμασταν συνέχεια μαζί, αλλά πορευόμασταν μαζί. Διότι έπρεπε να λύνουμε τα θέματα των παιδιών μας. Οπότε δεν χωρίσαμε ποτέ. Ήμασταν και θα είμαστε πάντα οικογένεια.

Η γνωριμία μας έγινε σε ένα θέατρο στον Πειραιά, όπου δούλευα ως παιδί – θαύμα με τον Κώστα Χατζηχρήστο και τον Γιώργο Οικονομίδη. Σε μια τιμητική βραδιά λοιπόν για τον Χατζηχρήστο γνώρισα τον Μανώλη. Και εκείνος τρελάθηκε που με είδε, όπως είπε τότε στον φίλο του Χατζηχρήστο, και από τότε έγινε η σκιά μου.

Ήρθε να με ζητήσει από τους γονείς μου, δεν με έδωσαν και με απήγαγε σε ηλικία 14 ετών. Από εκεί με πήγε στο σπίτι του Μητσάκη, για να χάσουν τα ίχνη μου, μέχρι να βγουν οι άδειες του γάμου. Μάλιστα, μου… έβαλε και καμιά 15αριά χρόνια παραπάνω για να είναι νόμιμος ο γάμος και παντρευτήκαμε. Και θα σ’ το πω με μεγάλο εγωισμό: Ο Μανώλης μόνο εμένα αγάπησε και μόνο εκείνον θα αγαπώ μέχρι να πάω κοντά του. Οταν θα διαβάσετε την αυτοβιογραφία μου, θα διαπιστώσετε ότι λέω αλήθεια. Αλλωστε, το ίδιο έλεγε κι εκείνος.

Τον αγάπησαν ωραίοι άνθρωποι. Τον ζήλεψαν ανθρωπάκια.

Ως μεγάλη αξία, δεν έδινε σημασία, γιατί ήξερε ότι τους μεγάλους καλλιτέχνες τους ζηλεύουν, όπως γίνεται πάντα στην Ελλάδα. Γιατί στο εξωτερικό δεν ισχύει αυτό. Και όταν θέλουν να κακολογήσουν, λάθος ανθρώπους κακολογούν. Είπαν πολλά για εκείνον, αλλά δεν έδινε σημασία, γιατί ήξερε ποια ήταν η καλλιτεχνική αξία του και ποιος ήταν εκείνος. Δυστυχώς, τη ζήλια την έχουμε ως λαός.

Όσον αφορά το χαμό της κόρης της η Ζωή Γρυπάρη δήλωσε: 

Είναι κάτι που με πληγώνει αφάνταστα. Δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεράσω τον θάνατο του παιδιού μου. Δέκα χρόνια τώρα είναι μια πληγή ανοιχτή για μένα. Η Μαρία μου είχε παθολογική αγάπη στον πατέρα της. Ποτέ δεν ξεπέρασε τον θάνατό του. Και ποτέ δεν πίστεψε ότι ο θάνατος του πατέρας της ήταν ξαφνικός.

Η Μαρία είχε αφήσει τον εαυτό της εντελώς. Δεν ήθελε να ζήσει. Κάθε μέρα έλιωνε για τον χαμό του. Δεν ήθελε ούτε να φάει. Προσπαθούσα να την ισορροπήσω εγώ, αλλά δεν έπαιρνε από λόγια. Ξαφνικά μια μέρα ένιωσε αδιαθεσία, έπεσε και πέθανε…

πηγή:ogdoo.gr/youtube.com