Ο Γιάννης Πουλόπουλος τερματοφύλακας…

Δημοσιεύση: 8 Αυγούστου, 2018

Η ιστορία της ζωής του μοιάζει με «ελληνική ταινία» της δεκαετίας του ’60. Το φτωχό παιδί από το Περιστέρι που πάλεψε και πέτυχε στη ζωή του. Όχι μόνο έγινε… κάποιος, αλλά «πρώτο όνομα» στο τραγούδι.

Πόσοι όμως ξέρουν ότι ο Γιάννης Πουλόπουλος εκτός από μαθητής νυχτερινής τεχνικής σχολής, εκτός από μπογιατζής για το μεροκάματο ήταν και τερματοφύλακας;

Το αποκάλυψε ο ίδιος στον Δημήτρη Λυμπερόπουλο, τον Ρεπόρτερ (με κεφαλαίο το Ρ) σε συνέντευξή του που δημοσιεύθηκε το 1969, τέτοια εποχή, στην «Αθλητική Ηχώ». Ο Λυμπερόπουλος έκανε μια έρευνα για τον Αγιο Ιερόθεο την ομάδα του Γιώργου Γονιού που ένα χρόνο νωρίτερα είχε οδηγήσει στα άκρα τη κόντρα Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού για την απόκτησή του. Ψάχνοντας λοιπόν ανακάλυψε ότι ο Πουλόπουλος ήταν ο πρώτος τερματοφύλακας στην ιστορία της ομάδας, τον αναζήτησε και μίλησε μαζί του.

«Ηταν το 1957, ήμουν 16 χρόνων όταν άρχισα να παίζω στην ομάδα. Πήρα μέρος στα δύο πρώτα πρωταθλήματα στο πρωτάθλημα ανεξαρτήτων ομάδων και στο πρώτο στην Γ’ κατηγορία το 1959-60. Μετά πήγα στην Ηφαιστο Περιστερίου όπου έχω δελτίο.»

Ο Πουλόπουλος εξηγεί και το πως δεν έγινε τερματοφύλακας, αλλά τραγουδιστής:

«Πλησίαζε η εποχή που έπρεπε να πάω στο Στρατό κι ήθελα να έχω κάνει κάτι. Σταμάτησα το ποδόσφαιρο κι αφιερώθηκα στη δουλειά».

Το λέει «κομψά». Στα δύσκολα εκείνα χρόνια έπρεπε να επιβιώσει. Είχε έρθει μικρός από την Καρδαμύλη Μεσσηνίας μαζί με τον πατέρα του και τον μικρότερο αδελφό του. Η μητέρα του πέθανε όταν ήταν πέντε χρόνων. Μεροκάματο, νυχτερινό σχολείο, λίγη κιθάρα για να σβήνει τις πίκρες της ζωής και να ξεφεύγει και ποδόσφαιρο. Ε, πολλά ήταν όλα αυτά κι έπρεπε να διαλέξει.

Τελικά αντί να γεμίζει τα γήπεδα παίζοντας μπάλα τα γέμιζε τραγουδώντας. Πάντα ήταν αυστηρός με τον εαυτό του. Ακόμα κι όταν αποφάσισε να εγκαταλείψει το τραγούδι το έκανε συνειδητά και τήρησε την υπόσχεσή του.

Οσο για τις συλλογικές του προτιμήσεις δήλωνε Παναθηναϊκός. Στην ίδια συνέντευξη άφησε ένα παράπονο για την ομάδα που ξεκίνησε λέγοντας ότι ποτέ δεν ζήτησε τη βοήθειά του και τόνιζε ότι είχε τραγουδήσει αφιλοκερδώς σε εκδηλώσεις του Ατρομήτου, του Βύζαντα Μεγάρων, αλλά όχι του Αγίου Ιεροθέου.