Γεννήθηκα το 1939 στον Βοτανικό. 
Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν ενός έτους. 
Εγώ έμεινα με τη μάνα μου τη Βασιλική. Δεν την αποχωρίστηκα ποτέ. 
Ακόμα και τώρα που έχουν περάσει 12 χρόνια από τότε που έφυγε, 
νιώθω την παρουσία της. Τον πατέρα μου, Αλέξανδρο, 
τον ξανασυνάντησα στα δώδεκά μου, 
μόλις είχε γυρίσει από την εξορία στη Μακρόνησο.

Στα 16 μου, συζήτησα το θέμα.
Βέβαια στεναχωρήθηκαν, αλλά είχαμε μια ειλικρινή σχέση.
Από την άλλη, δεν αισθανόμουν διαφορετικός.
Ποτέ δεν είχα τύψεις και ενοχές.

Το είπα και στην αρχή της καριέρας μου, το 1965.
Κάποιοι βρέθηκαν να πουν ότι το έκανα επίτηδες. 
Δεν είναι αλήθεια. Τέτοια πράγματα είναι δίκοπο μαχαίρι.
Πολλοί ήταν εκείνοι που ενοχλήθηκαν, 
και δεν ήθελαν να έρθουν να με δουν στην πίστα από προκατάληψη.

Πιο σημαντικοί άνθρωποι 
παραδέχτηκαν δημόσια την ομοφυλοφιλία τους. 
Και μιλάω για τον Χατζιδάκι ή τον Τσαρούχη. 
Η διαφορά ήταν ότι εγώ, ερχόμουν σε καθημερινή επαφή με το κοινό.

Μπορούσαν να με αγγίξουν, να με ξεφωνίσουν.
Εμφανιζόμουν δημόσια κάθε βράδυ. Αυτό ήταν πρόβλημα.

Από την άλλη, δηλώνοντας ότι είμαι ομοφυλόφιλος, 
ήμουν υποχρεωμένος να είμαι πολύ αξιοπρεπής.

Γιατί αντιπροσώπευα ή έτσι ήθελα να νομίζω, 
ένα μέρος της κοινωνίας που θα ήθελε να το αντιμετωπίζει ο κόσμος 
πιο σοβαρά, με μεγαλύτερη λεπτότητα.

Ήθελα να δείξω ότι, 
δεν είναι άνθρωποι για να τους κοροιδεύουμε ή να γελάμε μαζί τους.

Κάποτε η πίστα τελείωσε για μένα. 
Άλλωστε, είχαν αλλάξει τα πράγματα.

Η δική μου γενιά, 
ήθελε να βάλει τον κόσμο κάτω να μας ακούσει. Τώρα, 
τους σηκώνουν όλους στην πίστα για να βοηθήσουν τον καλλιτέχνη.

Αποφάσισα να κάνω τηλεόραση. Ήθελα να υπάρξω ξανά στο χώρο.
Ένας κύκλος ανθρώπων που με αγαπούσε, μου το χρέωσε ακριβά.
Είναι όμως μερικές φορές που δεν ξέρει κανείς την ανάγκη σου.

Στην περίπτωσή μου, δεν ήταν οικονομική.
Αλλά δεν μπορούσα να μείνω κι άλλο άπραγος.
Θα πέθαινα.

Προσπάθησα να αποχωριστώ το χειροκρότημα στα 54 μου χρόνια.
Αλλά ήταν πολύ νωρίς και μου ήρθε μία τρέλα.
Γιατί η δουλειά μου, καταλαμβάνει το 90 τοις 100 της ζωής μου.

Τώρα όμως δε μου έρχεται τρέλα. Και το σκέφτομαι σοβαρά.
Γιατί θέλω να φύγω με αξιοπρέπεια, δε θέλω να γίνω σούργελο.

Μπορώ να θυμηθώ πολλούς ανθρώπους που έγιναν σούργελα. 
Και δυστυχώς μερικοί από αυτούς,
ήταν από τους μεγαλύτερους ηθοποιούς της Ελλάδας.
Και είναι τόσο κρίμα.

Έχω αρχίσει να γράφω ένα βιβλίο για όλα όσα έχω ζήσει.
Δε μου αρέσει ιδιαίτερα. Αλλά το κάνω για τον εξής λόγο:
Θέλω να γλιτώσω το να το γράψουν κάποιοι άλλοι για μένα.

Η βιογραφία μου, 
θα ακυρώνει όσους θα προσπαθήσουν να με συλλήσουν 
μετά το θάνατό μου.

Γιώργος Μαρίνος
………………………………………………………………………………………………
Πηγές: 
tovima. gr – συνέντευξη στη Μυρτώ Λοβέρδου (1999)
Περιοδικό Ταχυδρόμος – συνέντευξη στον Νίκο Νικόλιζα (2001)
popaganda. gr – συνέντευξη στον Θεοδόση Μίχο (2008)

Ο Γιώργος Μαρίνος ήταν ο πρώτος επώνυμος που βγήκε και μίλησε ανοιχτά για τις ερωτικές του προτιμήσεις στα μέσα του ΄60, σε μια ιδιαιτέρως συντηρητική Ελλάδα. Είχε αποκαλύψει και στους γονείς του στα δεκαέξι του χρόνια πως είναι ομοφυλόφιλος.

Παρόλα αυτά όπως έχει δηλώσει ο ίδιος, ο μεγάλος έρωτας της ζωής του ήταν η ηθοποιός Κατιάνα Μπαλανίκα. Ήταν σύντροφοι για τέσσερα χρόνια  στα τέλη του ΄60. Όπως έχει πει δεν θέλησε να προχωρήσει σε γάμο και να κάνει παιδιά, γιατί θεωρούσε πως  θα ήταν άδικο για το παιδί του να υποστεί το «αμαρτωλό» παρελθόν του. Παρόλα αυτά οι δρόμοι τους δε χώρισαν, ούτε επαγγελματικά, ούτε φιλικά. Συνεργάστηκαν για χρόνια στη «Μέδουσα» και η φιλία τους παραμένει μέχρι σήμερα.

Τα τελευταία χρόνια αντιμετώπισε διάφορα προβλήματα υγείας, ενώ για ένα διάστημα φιλοξενήθηκε στο «Σπίτι του Ηθοποιού» που έχει δημιουργήσει η Άννα Φόνσου.

πηγήΠ@SintomiSinantisi