Βρισκόμαστε εν έτη 1983 όταν ο Λουκιανός Κηλαηδόνης βρίσκεται στο απόγειο της επιτυχίας του με το ανεπανάληπτο Πάρτυ στη Βουλιαγμένη με τους περιώνυμους καλεσμένους του από Β. Γερμανό μέχρι Γ. Νταλάρα και Δ. Σαββόπουλο, αλλά και τις πωλήσεις δίσκων του να έχουν εκτοξευτεί στα ύψη.

Η εμπορικότητα του Λουκιανού φαίνεται ότι ενόχλησε σε τέτοιο βαθμό τον Μάνο Χατζιδάκι που στο διπλό δίσκο του «30 Νυχτερινά» που κυκλοφόρησε το 1983, απαντά δια χειρός στον Λουκιανό -με αφορμή μια αντιπαράθεση που είχαν οι δύο συνθέτες στον Τύπο της εποχής- ως εξής, αποκαλώντας τον «φίλο» σε εισαγωγικά:

Άσε πια εκείνους τους συνεχούς συνεντευξιάζοντες «συνθέτες» που νύχτα μέρα κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου για το που πάει το τραγούδι. Και δεν υποπτεύονται οι άμοιροι πώς πάει και φεύγει μακρυά τους, μια και δεν τους ακούμπησε ποτέ.

Λοιπόν το θέλησε η Εταιρία κι έφτιαξα αυτούς τους δύο δίσκους. Γιατί καθώς θα διαπιστώσετε κιόλας, τα τριάντα νυχτερινά είναι δύο δίσκοι. Εδώ να συγχωρέσει ο «φίλος» Κηλαηδόνης που δεν ακολούθησα τις συμβουλές του να πάψω ν’ απασχολώ τις εταιρίες με τους δίσκους μου. Γιατί έτσι με συμβούλεψε σε μια συνέντευξή του. (Νόμισε ο συμπαθέστατος κατά τα άλλα βάρδος της Βουλιαγμένης, πώς πραγματοποιούμε παρόμοια εργασία). Και δεν κατάλαβε ο «φίλος», πώς οι εταιρίες επιζητούν την ταλαιπωρία μαζί μου κι όχι εγώ, παρ’ όλο που οι δίσκοι μου δεν πωλούν. Αλλά και ποιος είπε πως οι δίσκοι πρέπει να πωλούνται. Οι δίσκοι ανακαλύπτονται αγαπητέ Κηλαηδόνη κι ύστερα πωλούνται…

Αυτή ήταν η πρώτη φορά που ο Μάνος Χατζιδάκις απευθύνθηκε ονομαστικά σε συνάδελφό του και τα λόγια αυτά πείραξαν πολύ τον Λουκιανό που ο ίδιος ως το τέλος αναφερόταν με τα καλύτερα λόγια για τον Μάνο Χατζιδάκι.

πηγή:ogdoo.gr