«Στην ατέλειωτη άσφαλτο – Στον απέραντο δρόμο»

Ο Γιώργος Κοινούσης δεν είναι μια οποιαδήποτε περίπτωση καλλιτέχνη. Όπως έγραφα τον περασμένο Μάρτη σε μια απόπειρα καταγραφής της συνεργασίας του με τον Βασίλη Τσιτσάνη:

“Η μεγαλύτερη μερίδα του κοινού τον ξέρει μέσα από τις μεγάλες επιτυχίες, που έγραψε και παρουσίασε ο ίδιος στα χρόνια του ’70, με έναν ιδιαίτερο και διαφορετικό τρόπο. Αναφέρω ενδεικτικά τα τραγούδια «Δεν καταλαβαίνω τίποτα», «Τα παιδιά τα παιδιά τα φιλαράκια τα καλά», «Να ξαναγινόμαστε πάλι πιτσιρίκοι», «Αμερική, Αμερική»…

Πριν μπει όμως στη διαδικασία της ηχογράφησης των τραγουδιών του με τη δική του φωνή, που ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του ’70, ο Γιώργος Κοινούσης είχε μια διαδρομή ως συνθέτης, από τα τέλη της δεκαετίας του ’50 και μετά, γράφοντας τη μουσική σε δεκάδες τραγούδια, που δισκογραφήθηκαν από τραγουδιστές όπως ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης, η Πόλυ Πάνου, η Γιώτα Λύδια, ο Πάνος Γαβαλάς, ο Μιχάλης Μενιδιάτης, ο Δημήτρης Μητροπάνος, ο Γιάννης Ντουνιάς και βεβαίως η Δούκισσα, με τη φωνή της οποίας στο τραγούδι «Άνθρωποι είμαστε», ο Κοινούσης γνώρισε τη μεγαλύτερη επιτυχία του ως δημιουργός.

Παράλληλα, όντας ο ίδιος μουσικός, συμμετείχε παίζοντας ακορντεόν στα λαϊκά κέντρα και στις ηχογραφήσεις, δίπλα σε κορυφαίους λαϊκούς συνθέτες και ερμηνευτές. Ακούγοντας μάλιστα πολλά από τα τραγούδια αυτά, δεν θα δίσταζα να τον χαρακτηρίσω ως δεξιοτέχνη του οργάνου”.

Η διαδρομή του Γιώργου Κοινούση στο ελληνικό τραγούδι καταγράφηκε το 2011 στη βιογραφία του με τίτλο «Στην ατέλειωτη άσφαλτο – Στον απέραντο δρόμο», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Λιβάνη». Για να πω την αλήθεια, αν και πάει πολύς καιρός που αγόρασα το βιβλίο, πριν από λίγες μόλις μέρες εδέησα να το διαβάσω προσεκτικά και ανάμεσα σε πολλά ενδιαφέροντα περιστατικά και λεπτομέρειες της πορείας του, να σταθώ στη μικρή συνεργασία του με το Γιώργο Νταλάρα, στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’60, που εκτός από γλυκές αναμνήσεις, άφησε και μια κασέτα με ζωντανή ηχογράφηση από το κέντρο «Βεντέτα»…

O Γιώργος Νταλάρας κι εγώ…

Κέντρο Βεντέτα στην Παραλία κοντά στον Ιππόδρομο, το 1966.

Στο κέντρο αυτό ξεκινήσαμε την καλοκαιρινή σεζόν με τον Πάνο Γαβαλά, τη Ρία Κούρτη, τον Μπάμπη Τσετίνη, που τότε είχε κάνει δυο σουξέ, το «Μπορεί» και το «Ό,τι αρχίζει ωραίο» και με άλλους τραγουδιστές και μουσικούς του συγκροτήματος. Το σχήμα δεν τράβηξε. Δεν πήγε καλά και έφυγαν ο Γαβαλάς με τη Ρία Κούρτη. Εγώ έμεινα και συνέχισα με τον Τσετίνη. Όμως δεν άλλαξε τίποτα. Τουναντίον, έγιναν χειρότερα τα πράγματα. Ένας πελάτης ερχόταν μόνο και ήταν φίλος μου, ο Νίκος Κεραμιδάς, ο οποίος είχε ερωτευθεί τη Βούλα Γεωργούτη, που ήταν και αυτή στο σχήμα. Ένα βράδυ μας μάζεψε όλους ο Στέλιος Μπαμπακιάς -ήταν αυτός που είχε το μαγαζί- και μας είπε: «Αύριο θα έρθει ένα πολύ καλό παιδί. Παίζει κιθάρα και τραγουδάει κιόλας. Τον λένε Γιώργο Νταλάρα».

Πράγματι, το επόμενο βράδυ ήρθε. Γνωρίστηκε με όλους τους άλλους και μ’ εμένα. Εγώ τότε δεν έπαιζα ακορντεόν αλλά ηλεκτρικό αρμόνιο. Από το πρώτο βράδυ κιόλας γίναμε φιλαράκια. Ταιριάξαμε σε πολλά. Δεν κάπνιζε, δεν έπινε κι ήταν δοσμένος σ’ αυτό που έκανε. Ήταν σοβαρός, ευγενικός, ήξερε και μιλούσε και τι έλεγε. Όσο καιρό μείναμε στο μαγαζί, εμείς και οι άλλοι, ζήτημα ήταν αν πήραμε δυο τρία μεροκάματα σε σχεδόν δυο μήνες. Ένας, ένας έφευγε από το συγκρότημα. Κι από δώδεκα είχαμε μείνει μόνο οι μισοί. Ο Νταλάρας, ο Τσετίνης, ο Σπύρος Λιόσης, η Βούλα η Γεωργούτη, εγώ και ο ντράμερ.

Παρότι λοιπόν δεν πληρωνόμασταν, δε χάναμε το κέφι και το μεράκι για να τραγουδάμε. Ήμαστε όλοι μας μια όμορφη παρέα. Εμείς οι δύο οι Γιώργηδες, θυμάμαι, παίρναμε το μικρόφωνο και τραγουδούσαμε δυο ώρες ασταμάτητα.

Σταματούσα εγώ, άρχιζε εκείνος. Τελείωνε αυτός, άρχιζα εγώ. Σαν να κάναμε μαραθώνια μουσική σκυταλοδρομία. Μου είχε κάνει εντύπωση το ότι από τόσο μικρός ήξερε και έλεγε την άμμο της θάλασσας.

Αν θυμάμαι καλά, τότε είχε τραγουδήσει και το πρώτο του τραγούδι, το «Στην εποχή του Πάγκαλου» του Γιώργου Μητσάκη.

Του Γιώργου του άρεσε που σε όλα αυτά τα τραγούδια ήξερα τις εισαγωγές τους. Κι αυτό τον ενθουσίαζε. Ξέχασα να αναφέρω ότι μαζί μας είχε μείνει και ο σπουδαίος φίλος και συνθέτης Γιώργος Κυριαζής, που έπαιζε σαξόφωνο και μπάσο. Αυτός είχε μαγνητοφωνήσει αυτό το ερασιτεχνικό ρεσιτάλ των δυο μας. Κι πριν από δυο τρία χρόνια μου έστειλε την κασέτα, την οποία και έχω.

Από το κέντρο αυτό άρχισα και εγώ να παίζω και να τραγουδώ. Ποιος ξέρει. Μπορεί να έφερα γούρι εγώ στον Νταλάρα και εκείνος σ’ εμένα για ό,τι έγινε μετά.

Γούρι ξε-γούρι, είμαι σίγουρος πως ο Νταλάρας γεννήθηκε για να γίνει αυτός που έγινε. Αλλά και εγώ με τα τραγούδια μου κατάφερα και με έμαθαν όλοι οι Έλληνες.

Για μένα ο Νταλάρας και ο Πάριος, εκτός από τις μοναδικές, σπουδαίες φωνές τους, είχαν και άλλα χαρίσματα. Ο Γιώργος έπαιζε σπουδαία κιθάρα, μπουζούκι και ούτι και ήταν ταγμένος σ’ αυτή τη δουλειά. Όπως και ο Γιάννης Πάριος, που έγραφε στίχους και μουσική.

Αυτό που γράφω έχει πολύ μεγάλη σημασία. Άλλο είναι να ξέρεις μόνο να οδηγείς (να τραγουδάς) και άλλο να ξέρεις να φτιάχνεις και τη μηχανή του αυτοκινήτου σου (να παίζεις και να φτιάχνεις τραγούδια).

Πηγή: Γιώργος Κοινούσης «Στην ατέλειωτη άσφαλτο – Στον απέραντο δρόμο» (Εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη 2011).

πηγή:ogdoo.gr