Κι όμως ο Τόλης Βοσκόπουλος είναι το εικοστό παιδί μιας αγαπημένης πολυμελούς οικογένειας. Οι 19 αδελφές (!) που προηγήθηκαν ήταν και η αφορμή που έκαναν τον πατέρα του να συνεχίζει μέχρι να κάνει το γιο.

Ώσπου τα κατάφερε… Εκείνο που δεν κατάφερε ο Σμυρνιός πατέρας του ήταν ο μικρός Τόλης να συνεχίσει την παράδοση στο μανάβικό που ο ίδιος, με πολύ κόπο, είχε δημιουργήσει. ‘Ηθελε βλέπετε να γίνει «θεατρίνος»!

Γεννήθηκε στις 26 Ιουλίου του 1940 στον Πειραιά (Κοκκινιά). Είναι το δωδέκατο παιδί της οικογένειας Βοσκόπουλου (έχει 11 αδελφές). Πρωτοεμφανίστηκε στο θέατρο το 1958, σε ηλικία 18 ετών σε σκηνοθεσία Θάνου Τράγκα, και πέντε χρόνια αργότερα, το 1963, έκανε το ντεμπούτο του στον κινηματογράφο. Μπήκε στη δισκογραφία με το τραγούδι Βήμα-βήμα του αξέχαστου μουσικοσυνθέτη Λυκούργου Μαρκέα. Η καθιέρωσή του στο πεντάγραμμο ήρθε με την Άγωνία τη σημαδιακή χρονιά του 1968 (σύνθεση Γιώργου Ζαμπέτα) που μέσα σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα ξεπέρασε τις 300.000 πωλήσεις, ένα άπιαστο νούμερο για εκείνη την εποχή.

Ο Τόλης Βοσκόπουλος είναι ένας από τους σημαντικότερους τραγουδιστές στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού, και μακράν ο πιο εμπορικός. Όταν πρωτοξεκίνησε στο τραγούδι λόγω του στυλ, του στησίματος του στο πάλκο, και του τρόπου ερμηνείας και ντυσίματος, οι φανατικοί θαυμαστές του τον αποκαλούσαν Πρίγκιπα . Ένας καλλιτέχνης που έχει φανατικούς θαυμαστές, και όπως λένε χαρακτηριστικά «τον Βοσκόπουλο ή θα τον λατρεύεις ή δεν θα τον ακούς καθόλου».

Ο Τόλης Βοσκόπουλος βρισκόταν στην κορυφή του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού για δεκαετίες, γεγονός που οδήγησε τον εξίσου μεγάλο καλλιτέχνη και στιχουργό σε πολλές επιτυχίες του Γιάννη Πάριο να δηλώσει: «ο μόνος σταρ που έχει η Ελλάδα είναι ο Τόλης». Μάλιστα όπως έχει δηλώσει ο Γιώργος Γερολυμάτος τη δεκαετία του 1970 οι νέοι τραγουδιστές έσπαγαν το δόντι τους προκειμένου να μοιάσουν στον Βοσκόπουλο (λόγω της χαρακτηριστικής οδοντοστοιχίας του καλλιτέχνη).

Ο Γιώργος Ζαμπέτας στην αυτοβιογραφία του σημειώνει: «Ο Τόλης είναι γεννημένος θεατρίνος. Ανεβαίνει στην πίστα και την καταπίνει όλη. Γιατί η πίστα όταν ανεβαίνεις σου λέει: φάε με για θα σε φάω. Να ξηγιόμαστε. Μεγάλος εργάτης ο Βοσκόπουλος, ο μεγαλύτερος».

Όπως είχε δηλώσει ο ίδιος ο Βοσκόπουλος κάποτε σε συνέντευξη του στη δημοσιογράφο Σεμίνα Διγενή, «ξεκινώντας το τραγούδι, πήρα μαζί μου και τον ηθοποιό Βοσκόπουλο».

Κατά περιόδους έχει γράψει τραγούδια τόσο σε στίχο όσο και μουσική που έχει συμπεριλάβει σε προσωπικούς του δίσκους ή τα έχουν ερμηνεύσει άλλοι καλλιτέχνες, με πιο γνωστό το ντουέτο του με τη Μαρινέλλα Εγώ κι εσύ το 1974 το οποίο έκανε ρεκόρ πωλήσεων και τραγουδιέται μέχρι και σήμερα.

Ανάμεσα στους θαυμαστές του υπήρχαν και υπάρχουν άνθρωποι από όλες τις κοινωνικές τάξεις, από τον λαϊκό κόσμο των εργατικών συνοικιών, μέχρι την οικονομική ελίτ των εφοπλιστών, και βέβαια τον αείμνηστο Πρωθυπουργό Ανδρέα Παπανδρέου.

Σήμερα, 50 χρόνια μετά την εμφάνιση του στο καλλιτεχνικό στερέωμα, ο Τόλης Βοσκόπουλος αποτελεί ένα σπουδαίο κεφάλαιο για το ελληνικό λαϊκό τραγούδι.

Σε συνέντευξή του πρόσφατα είχε δηλώσει..

«Ηθελα να μιλήσω και να το τονίσω την καταγωγή μου. Οι γονείς μου ήταν Μικρασιάτες και ήρθαν με τη Μικρασιατική Καταστροφή. Εγώ γεννήθηκα εδώ. Εχω όμως και μια άλλη καταγωγή, τη λαϊκή καταγωγή της γειτονιάς. Με μεγάλωσε με αρχές, δίπλα σε ανθρώπους που δεν ήταν καλλιεργημένοι. Να φανταστείτε είδα το κέντρο της Αθήνας στα 13 μου χρόνια. Μέχρι τότε ήμουν στη λαχαναγορά στα Λεμονάδικα. Εκεί όπου ήταν ο πατέρας μου, ο οποίος κατάφερε, ένας Σμυρνιός πρόσφυγας, να γίνει αφεντικό. Εκανε μαγαζί στα Λεμονάδικα στον Πειραιά και έγραψε το όνομά του απ’ έξω. Καμάρωνε πολύ…Το θεωρούσε επίτευγμα. Αποφάσισε να βάλει το γιο του να συνεχίσει. Στη λαχαναγορά οι γυναίκες δεν έμπαιναν. Αρχισε να κάνει παιδιά, για να κάνει ένα γιο να κρατήσει το όνομα έξω από το μανάβικο. Και τα παιδιά γεννιόντουσαν όλα κορίτσια. Εφτασε τελικά στο εικοστό παιδί και γεννήθηκα εγώ. Είμαι ταμένος στον Αγιο Απόστολο τον Λαυρέντιο στον Βόλο. Γι’ αυτό έχω και το όνομά του. Ο Αγιος Απόστολος έκανε το θαύμα του και γεννήθηκε επιτέλους το αγοράκι… Από την ημέρα που γεννήθηκα ο πατέρας μου έφτιαξε κάρτες όπου έγραφε “Χαράλαμπος-Ιωάννου Βοσκόπουλος και υιό”. Και το υιός το έβαλε και έξω από το μαγαζί.

Από παιδάκι που ήμουν ο πατέρας μου με έπαιρνε στην αγορά να μάθω τη δουλειά. Εγώ όμως δεν μπορούσα αυτή τη δουλειά, αλλά δεν του έλεγα τίποτα, γιατί ήμουν παιδάκι. Μέχρι που έφτασα στα 15 μου χρόνια και είδα ότι δεν αντέχω την κατάσταση της λαχαναγοράς»

«Στην Κοκκινιά που μέναμε έρχονταν τα μπουλούκια. Πήγαν οι γονείς μου να δουν παράσταση και πήραν κι εμένα. Μόλις είδα κι εγώ την παράσταση, τρελάθηκα!. Είπα, αυτή τη δουλειά θα κάνω! Πρέπει να το πω στον πατέρα μου. Ξέρετε τι σημαίνει για ένα λαχαναγορίτη να κάνει 20 παιδιά για να κάνει ένα αγόρι να κρατήσει το όνομά του στο μαγαζί και το αγόρι να του πει ξαφνικά, δεν μπορώ να κάνω τι δουλειά αυτή. Και το χειρότερο να του πει ότι θέλει να γίνει θεατρίνος!».

«Ημουν έτοιμος να με σφάξει. Ομως ήταν τόσο λεβέντης ο πατέρας μου, που πήγε και με έγραψε στη δραματική σχολή. Στο Εθνικό Ωδείο του Μανώλη Καλομοίρη. Στην επιστροφή με ρώτησε “ξέρεις γιατί το έκανα αυτό; Για να μην μου πεις μια μέρα ότι εγώ θα γινόμουν κάτι κι εσύ με εμπόδισες”. Ακόμα και σήμερα που κοντεύω 80 χρονών κάθε φορά που βγαίνω στη σκηνή του λέω «πατέρα, κοίτα τώρα». Είμαι πανευτυχής που κατάφερα να φτάσω σ’ αυτό το σημείο, να εμφανίζομαι στο Ηρώδειο, διατηρώντας την απλότητα και τη λαϊκότητά μου».

πηγή:eleftherostypos.gr